• Kino
  • Mapa
  • Ogłoszenia
  • Forum
  • Komunikacja
  • Raport

Szkoła muzyczna? Nie dajmy się zwariować!

Ewa Palińska
19 maja 2015 (artykuł sprzed 8 lat) 
Uczestnicząc w koncertach familijnych czy edukacyjnych najmłodsi mają okazję nie tylko posłuchać muzyki, ale również poznać wykonawców i obejrzeć z bliska instrumenty. To z pewnością ułatwi im podjęcie decyzji o ewentualnym podjęciu nauki gry. Uczestnicząc w koncertach familijnych czy edukacyjnych najmłodsi mają okazję nie tylko posłuchać muzyki, ale również poznać wykonawców i obejrzeć z bliska instrumenty. To z pewnością ułatwi im podjęcie decyzji o ewentualnym podjęciu nauki gry.

Szkoła muzyczna, ognisko czy nauczanie indywidualne? Należy posłać dziecko na zajęcia jak najwcześniej, czy może zaczekać, aż samo wyjdzie z inicjatywą? Motywować i zachęcać, czy odpuścić z nadzieją, że samo będzie pracowało systematycznie? Podobne pytania właśnie teraz, kiedy prowadzona jest rekrutacja do szkół muzycznych, zadaje sobie wielu rodziców. Choć nie znaleziono złotego środka, warto mieć na uwadze, aby nasze własne ambicje nie przysłaniały potrzeb i oczekiwań dzieci, bo zamiast rozbudzić w nich pasję, możemy im wyrządzić nieodwracalną krzywdę.



- I co, denerwujesz się egzaminem? - zapytałam 6-letnią Basię, która przygotowuje się właśnie do egzaminu do szkoły muzycznej.

- O jejku, nie wiedziałam, że trzeba - odpowiedziała zakłopotana dziewczynka.

Każdy chce dla swojego dziecka tego, co najlepsze, a że zewsząd jesteśmy bombardowani informacjami na temat tego, jak pozytywnie na rozwój naszych pociech wpływa edukacja muzyczna, najlepszym wyjściem wydaje nam się posłanie ich do szkoły muzycznej. Do państwowej, jak wiadomo, dostać się nie jest łatwo, co dodatkowo potęguje stres:

- Tę całą nerwówkę nakręcają najczęściej sami rodzice, którzy tak bardzo chcą, aby ich dziecko zostało wirtuozem, że oblany egzamin traktują jak swoją własną, życiową porażkę - mówi Justyna, nauczycielka rytmiki. - Czasem podczas egzaminu dzieci są tak wystraszone, że musimy nad nimi solidnie popracować, żeby się otworzyły na tyle, abyśmy mogli sprawdzić ich predyspozycje.

Zapytałam mamę wspomnianej Basi o to, czy w razie niezdania egzaminu, ma jakiś plan awaryjny.

- Nie ma takiej potrzeby, bo zda na pewno - zapewniła. - A co, może uważasz, że Basia jest głupsza od innych dzieci? - obruszyła się.

Chciałam dopytać, co ma (nie)zdany egzamin do inteligencji dziecka, ale koleżanka była w swoich poglądach tak stanowcza, że jakakolwiek dyskusja nie miałaby sensu.

Państwowa szkoła muzyczna, od kiedy sięgam pamięcią, była "rozrywką" zarezerwowaną dla "elit". Pamiętam, jak podczas spotkania z rodzicami uczniów klas pierwszych, dyrektor szkoły muzycznej, do której uczęszczałam, gratulował przyjęcia do tak zacnego, elitarnego grona. O tym, że jesteśmy "wyjątkowi" i "unikatowi" (często padało słowo "lepsi"), przypominano nam na każdym kroku przez cały okres nauki.

Dziś prowadzi się liczne działania mające na celu upowszechnienie edukacji muzycznej. Odnoszę jednak wrażenie, że ten cały egalitaryzm jest pozorny. Teoretycznie, do nauki gry na instrumencie zachęcani są wszyscy, którzy mają ku temu predyspozycje. Oferta jest niezwykle bogata i wcale nie musi to być droga rozrywka, ponieważ poza państwowymi szkołami muzycznymi, bezpłatną edukację zapewnia chociażby wiele domów kultury. Jeżeli kogoś na to stać, może posłać dziecko do szkół prywatnych czy zorganizować nauczanie indywidualne - hulaj dusza!

W praktyce o wszystkim decydują rodzice, a ci kierują się przekonaniami, jakich nabyli w dzieciństwie. Z najnowszymi badaniami naukowymi, które traktują o zbawiennym wpływie edukacji muzycznej na rozwój dziecka, są na bieżąco, a jednak interpretują je tak, jak im wygodnie. Najważniejsze, zgodnie z zasadą "płacę, więc wymagam", są dla nich spektakularne postępy w nauce i aby to osiągnąć, są gotowi do największych poświęceń.

Niepubliczne czy prywatne szkoły i ogniska muzyczne, których formuła pozwala rozwijać talenty i pasje w tempie dostosowanym do możliwości i umiejętności dziecka, zyskują na popularności.   Niepubliczne czy prywatne szkoły i ogniska muzyczne, których formuła pozwala rozwijać talenty i pasje w tempie dostosowanym do możliwości i umiejętności dziecka, zyskują na popularności.

Przypomina mi się, jak kilkanaście lat temu odwiedziłam francuskich znajomych. Wiedząc, że sama jestem muzykiem, poprosili 10-letnią córkę o zaprezentowanie swoich umiejętności gry na pianinie. W pierwszej chwili byłam skonsternowana, bo dziewczynka, po 4 latach nauki, grała tak, jak uczniowie polskich państwowych szkół muzycznych po 2 miesiącach. Chciałam nawet zwrócić znajomym uwagę na fakt, że są oszukiwani przez nauczyciela - przecież to skandal, żeby po czterech latach nauki nie było postępów! Kiedy jednak przyjrzałam się małej Margot, tak szczęśliwej, kiedy mogła grać dla publiczności, zrozumiałam, że nie o spektakularne postępy tu chodzi, a o przyjemność z wykonywania muzyki.

To właśnie ta radość z obcowania z muzyką jest kluczem do sukcesu, o czym doskonale wiedzą choćby na zachodzie Europy czy w obu Amerykach. Tak, jak radzą naukowcy, dzieci mają od najmłodszych lat kontakt z muzyką, ale odbywa się to nieco inaczej niż w Polsce. Oczywiście nie wszystkie trafiają do konserwatoriów, gdzie kształci się wirtuozów, wiele z nich natomiast uczy się gry na instrumentach w "normalnych" szkołach ogólnokształcących. Większość szkół ma własne chóry i orkiestry i żadnemu dziecku nie odmawia się możliwości dołączenia do nich tylko dlatego, że jest mniej utalentowane niż inne.

W Polsce możliwości kształcenia maluchów jest mnóstwo, warto jednak, abyśmy popracowali nad naszą mentalnością. Zastanówmy się zatem, czy posyłając dziecko do szkoły muzycznej, nieważne, jak utalentowane by nie było, spełniamy jego oczekiwania, a nie wyłącznie własne ambicje.

- Mój syn, choć pochodzi z rodziny o muzycznych tradycjach, nie chciał się uczyć grać na żadnym instrumencie, więc go nie zmuszałam. Dziś tego żałuje, ale przecież nigdy nie jest za późno, żeby to nadrobić. Sama uczę grać na skrzypcach dorosłą kobietę i nawet się nie zastanawiam się, czy ona w ogóle ma słuch. Po prostu narysowałam jej takie progi, jakie posiada gitara i jakoś sobie radzi - śmieje się jedna z gdańskich skrzypaczek.

Inna zdecydowała się uczyć dziecko gry na fortepianie, ale nie w szkole muzycznej:

- Moja córka ma słuch absolutny i jest bardzo utalentowana, ale z natury dość niecierpliwa, dlatego szkoła muzyczna byłaby dla nas obu udręką. Wolę, kiedy uczy się grać tego, co lubi i we własnym tempie.

Trzecia z gdańskich skrzypaczek, którą poprosiłam o rozmowę, zdecydowała się posłać dzieci do szkoły muzycznej:

- Przyznaję się, że byłam tą matką, której bardzo na tym zależało - śmiała się. - Na szczęście obie córki również podzielały mój entuzjazm i właśnie teraz, kiedy rozmawiamy, jestem z jedną z nich na konkursie.

Jak zatem rozpoznać, którą ze ścieżek muzycznego rozwoju powinno obrać nasze dziecko, szczególnie w sytuacji, kiedy sami nie mamy doświadczenia muzycznego? Najlepiej jak najwcześniej umożliwić mu kontakt z muzyką i po prostu obserwować, a jeśli będziemy mieli problem z rozpoznaniem jego potrzeb, zapytać o radę osoby prowadzące zajęcia umuzykalniające.

Warto również zabierać dzieci na warsztaty organizowane podczas różnego rodzaju imprez miejskich oraz festiwali (udział w większości z nich jest bezpłatny). Nasza pociecha nie tylko pobawi się w gronie rówieśników, ale przy tym kreatywnie spędzi czas, a my, rodzice, skonfrontujemy jej umiejętności z umiejętnościami rówieśników.

Nie katujmy dzieci muzyką klasyczną, jeśli widzimy, że mają na nią alergię. Pozwólmy im muzycznie  poszukiwać, eksperymentować, a nawet błądzić. A jeśli ciężko je wyciągnąć do filharmonii, zorganizujmy wspólny wypad na Globalticę czy Mozartianę. Nie katujmy dzieci muzyką klasyczną, jeśli widzimy, że mają na nią alergię. Pozwólmy im muzycznie  poszukiwać, eksperymentować, a nawet błądzić. A jeśli ciężko je wyciągnąć do filharmonii, zorganizujmy wspólny wypad na Globalticę czy Mozartianę.

Jeśli natomiast nie dostanie się do państwowej szkoły muzycznej, a rwie się do grania, nie załamujmy rąk i nie rozpaczajmy, tylko poszukajmy alternatywy. Są jeszcze szkoły prywatne, ogniska muzyczne, zajęcia w domach kultury, dziecięce zespoły muzyczne czy kościelne schole. Pamiętajmy, że edukacja muzyczna wpływa korzystnie na rozwój tylko wtedy, kiedy dziecko gra dla przyjemności, a nie z przymusu. Jednego uszczęśliwi wielogodzinne szlifowanie etiud Szopena, dla innego szczytem możliwości okaże się zagranie ulubionej melodii jednym palcem na fortepianie. Jeszcze inny w ogóle nie będzie chciał grać, nawet wówczas, jeśli będzie nieziemsko utalentowany, co nie znaczy, że nie będzie chciał grać w przyszłości:

- Mój syn rozpoczął naukę gry na altówce w wieku 15 lat w ognisku muzycznym. Egzaminu do szkoły nie zdał, bo ze względu na mutację nie był w stanie zaśpiewać wymaganej piosenki. Jego postępy w nauce były jednak tak wielkie, że rok później przeniesiono go do szkoły muzycznej II stopnia, którą ukończył w cztery lata - wspomina Renata. - Dziś jest studentem akademii muzycznej, obok altówki gra również na gitarze i saksofonie, śpiewa i komponuje.

Wróćmy jednak na chwilę do nadchodzących egzaminów do szkół muzycznych. Pamiętajmy, że ich wyniki często nie są miarodajne, bo talentu i predyspozycji dziecka nie da się sprawdzić podczas kilkuminutowego przesłuchania. Z drugiej strony, brak słuchu muzycznego czy poczucia rytmu nie uniemożliwia dziecku rozwijania muzycznych pasji, dlatego warto poszukać alternatywy na miarę jego możliwości. Nie katujmy również dzieci muzyką klasyczną, jeśli widzimy, że mają na nią alergię. Pozwólmy im muzycznie poszukiwać, eksperymentować, a nawet błądzić. Jeśli jest im to pisane, to prędzej czy później wrócą na właściwe tory, a tutaj czas nie gra roli, bo choć warto rozpocząć naukę gry na instrumencie jak najwcześniej, to jednak nigdy nie jest na to za późno.

Opinie (103) 3 zablokowane

  • (10)

    Chętnie się dowiem jakie to cudowne efekty przynosi edukacja muzyczna, skoro wiadomo o tym na zachodzie Europy i w OBU Amerykach (w Azji jest inaczej?).

    Moim skromnym zdaniem w tym czasie opanować dodatkowy język i zadbać o kulturę fizyczna, bardziej się przyda niż skrzypce.

    • 47 128

    • Jedno drugiemu nie przeszkadza,

      a tak szerokie pojęcie jak "kultura" zawiera zapewne w sobie też kulturę fizyczną. No może nie na pierwszym miejscu, ale jednak... :)

      • 14 0

    • jasne. Od razu przysposób dzieciaka do roboty. Bo tyle pola do obrobienia, co sie bedzie po szkołach wałesał... i dobra wiadomosc: jest juz translator google, czyli nawet na kursie dodatkowego jezyka mozna zaoszczedzic!

      • 11 1

    • wykształcenie muzyczne zazwyczaj pomaga w nauce języków, bo w nauce języków istotna jest pamięć "słuchowa". O ile życzysz sobie mówić w danym języku a nie tylko czytać.

      • 17 4

    • (3)

      Zgadzam się! Zamiast rzępolić na gęślach i zatruwać życie sąsiadom lepiej skoncentrować się na rozwoju intelektualnym i usprawnianiu tężyzny fizycznej. W Polsce zauważamy niestety niezdrowe, nadmierne zainteresowanie instrumentami smyczkowymi... Ale trudno się dziwić, skrzypce (warty podkreślenia źródłosłów, jedyny chyba własnie w polskim języku, od czasownika "skrzypieć"!) to instrument idealny dla cherlawych masochistów i skoliotyków. Polska muzyka ludowa wykonywana na instrumentach smyczkowych to jakieś niemiłosierne rzępolenie, zgrzyt przyprawiający o ciarki na całym ciele. To ich drapanie włosiem po strunach jest jakimś niewyobrażalnym koszmarem estetycznym. I za takie katusze mamy płacić my - podatnicy?!!! Wolę już zdecydowanie bardziej odgłosy petrochemii, ryk silników, walki kogutów, szczurzy pisk... A w jakim jesteśmy przeraźliwym opóźnieniu w stosunku do reszty zachodniego świata, niech świadczy o tym bogata tradycja orkiestr dętych i sztuki wokalnej zachodniej Europy! No tak, ale aby zadąć w instrument potrzeba wpierw zdrowym być na ciele i umyśle. Opanować to, czego gołym okiem nie widać, a nie powyginać kończyny w nienaturalnych pozach i z kręgosłupa uczynić pokrzywioną witkę baobabu. A jedynie to, w co wyposażyła nas natura podniesc do rangi idealnej homeostazy, stać się samemu instrumentem i własnym tchnieniem wyrazić wszelkie muzyczne odcienie. Dlatego apeluję, skończmy z tą niezdrową tradycją mazania smykiem po drutach! Ograniczyć do minimum niezbędnego (tak aby móc jedynie zapewnić dopływ kadr do symfonicznych orkiestr) wydziały smyczkowe. Wykorzenić tę pastwiącą się nad naszymi uszami i maltretującą umysły plagę! P.S. dotyczy przede wszystkim skrzypiec. Dźwięk wiolonczel i kontrabasów jest całkiem znośny.

      • 15 20

      • Masz za sąsiada skrzypka? (1)

        To ciesz się, że to nie trębacz.

        • 5 3

        • Albo sopranistka koloraturowa :)

          • 3 3

      • dzieki za ten wyczerpujacy wykład. szczególnie upodobałem sobie fragment dowodzący ze nasze ciało jest instrumentem. Z reguły dętym. Po obfitym obiedzie.

        • 8 2

    • Wpływ muzyki na mózg

      Takie oto cudowne efekty:

      https://www.youtube.com/watch?v=HTmyBjEQ_kQ&t=2s

      • 0 0

    • Jest jak jest

      Właśnie dlatego nasz kraj na tle zachodu wygląda tak jak wygląda - tam instrument w domu to normalność a u nas ?? Języki i sport ... super :) Myślenie ma przyszłość :)

      • 0 0

    • dlaczego?

      Nie prawda. Osoba w której kształci się słuch lepiej przyswaja języki, jest bardziej otwarta na świat, wrażliwsza. Czemu wsadzać dzieciaka tam gdzie są wszyscy bo "Twoim" zdaniem to jest bardziej przydatne niż instrument? A czemu wszystko w życiu dziecka ma być przydatne?

      • 0 0

  • (4)

    Rodzice płacili za naukę gry na instrumencie przez 8 lat aż w końcu jeden z nauczycieli powiedział, że to strata czasu, bo dziecko nie ma talentu muzycznego, nie ma słuchu. Dla mnie nauka ta była katorga, droga przez mękę. Żadnej zabawy z kolegami, koleżankami na podwórku. Po powrocie ze szkoły najpierw balet, gimnastyka artystyczna, angielski, basen, nauka gry i tak przez 6 dni w tygodniu!!! Stracone dzieciństwo. Dlatego moje dzieci nie uczą się gry na instrumentach, nie biegają na naukę języka dodatkowo, nie chodzą na różne extra zajęcia. Dzieciństwo jest ich, a nie zaspokojenie chorych ambicji rodzica.

    • 124 28

    • (1)

      przesada jest zła, ale ja akurat żałuję, że w dorosłym życiu muszę nadrabiać języki. nie miałam też okazji nauczenia się gry w tenisa czy jazdy na nartach. i mam skoliozę, bo nie chodziłam na basen :P
      ale i tak wolę moich zapracowanych rodziców, niż Twoich nadgorliwych...
      z dzieciakami trzeba znać umiar. zorientować się najpierw co je interesuje, a nie pchać na siłę.
      pozdrawiam

      • 22 1

      • No dokladnie, kazda przesada jest zla.
        Ale zupelnie odpuszczac nie mozna pewnych rzeczy. Bo dziecinstwo to wlasnie czas, zeby nabyc pewne umiejetnosci.
        Wtedy odbywa sie to najszybciej i najlatwiej i jest na to czas.
        A w zyciu doroslym jest juz znacznie trudniej.
        Moje dzieci ucza sie plywac, jezykow i maja duzo sportu.
        Nie uwazam, ze marnuje ich dziecinstwo. Maja czas sie nudzic, jezdzic rowerem, albo nic nie robic.
        Ale plywania, czy angielskiego musza sie nauczyc. To dla mnie absolutne minimum w dzisiejszym swiecie.

        • 12 0

    • I ja mialem tak samo

      Rodzice na sile wypchali mnie do szkoly muzycznej i to w dodatku na instrument ktorego nienawidzilem. wczesniej chodzilem do ogniska i nauczylem sie grac na pianinie, ale to im nie wystarczało. Jak sobie przypomnę jak mi bylo ciezko isc na zajecia teoretyczne do szkoły muzycznej gdy moi rowiesnicy mogli grac w piłkę pod blokiem to az mnie krew zalewa! Dzisiaj pracuje w calkowicie innym zawodzie, owszem gram nawet w zespole muzycznym na keybordzie ale nigdy to nie bylo moje zrodlo utrzymania a raczej hobby. A tak stracilem naprawdę piękne lata dzieciństwa choc prosilem rodzicow aby mnie wypisali... rodzice szanujcie decyzje swoich dzieci!

      • 1 2

    • A moje dziecko uparcie ciągnie szkołę drugą popołudniową muzyczną 6 dni w tygodniu (2 instrumenty, teoria, orkiestra, 2 zespoły kameralne), a zamiast na obozy jeździ na kursy mistrzowskie. W kolejnym, II stopniu. Wolałabym, aby zrezygnowało, bo to bardzo kosztowne hobby (mimo państwowej bezpłatnej szkoły) i mocno mnie absorbujące czasowo (dowożenie instrumentu, pilnowania terminów, nut, sprawdzuanów) - nic z tego. W liceum - najlepszym w (dużym) mieście i jednym z najlepszych w Polsce - sporo dzieci chodzi do szkoły muzycznej, one wszystkie jakoś bardzo dobrze się uczą, znają języki bez ekstra zajeć (to akurat zasluga szkoły). Wygrywają konkursy, olimpiady.przedmiotowe. Do tego prowadzą intensywne życie towarzyskie, chodzą na imprezy, do kina, spotykają sie na plotkach. Uprawiają sporty. Trzeba im limitować zajęcia. I żadne nie narzeka na zmarnowane dzieciństwo. To raczej rodzice narzekają na brak czasu dla siebie...
      Nie każde dziecko powinno chodzić do szkoły muzycznej. Nie każde ma talent. Tak jak nie każde na wysokie możliwości intelektualne i nie nalezy zmuszac do nauki na poziomie olimpijczyka. Natomiast ważne aby dziecko miało jakąs pasję i a rodzice wsparali rozwój. Podejście "nie lubię, nie rozumiem, nie interesuje mnie to, więc moje dzieci nie będą tego robiły", 'Nie mam talentu i możliwości intelektualnych wiec moje dzieci nie mogą byc lepsze ode mnie" sa najgorszym koszmarem przez całe dorosłe życie i źródłem pretensji do rodziców.
      Myślę, że to fejkowa wypowiedź, wyssana z palca. Nikt nie będzie za żadne pieniądze uczył matoła przez tyle lat - jest to po prosu niemożliwe z braku postępów i możliwości gry. Balet i gimnastyka artystyczna jednocześnie - fantazja dyletanta. Nauka prywatnie tego samego języka, co w szkole była stosowana dekady temu, przy braku Internetu i słabym poziomie nauczania. Dzisiaj po gimnazjum czy szkole podstawowej dzieci powinny bez problemu i korepetycji uczyć sie poziomie B2 lub C1.

      • 0 0

  • Dziwny tekst. (4)

    Bardzo amatorski tekst. Autor nie rozumie, że bardzo wiele dzieci chce i ma talent. A głuchego na rower i kupić piłkę za 10 PLN.

    • 43 58

    • chce bo wyczuwa ambicje rodziców... (3)

      chce im się przypodobać, ot i cała tajemnica. Gra na instrumentach to w tych czasach może być tylko takie sobie hobby coś jak jazda na rowerze, chleba z tego nie będzie. A czy to jakieś bardzo przydatne, pewnie tak, ale jeszcze bardziej rozwijające i przydatne w przyszłym dorosłym życiu byłoby przeczytanie przez dziecko jakiejś ciekawej i mądrej KSIĄŻKI.

      • 12 12

      • (2)

        wielu muzyków pracuje w zawodzie. nie jest łatwo, ale to kwestia ogarnięcia się, nie każdy żyje kasą.

        • 17 2

        • zawód muzyka to często tułaczka po świecie (1)

          • 1 1

          • nie bardziej, niż w przypadku innych zawodów.

            • 8 1

  • (1)

    Tekst ugryzł więcej niż jest w stanie przeżuć. Na pewno ogólna edukacja muzyczna jest niezbędna. Gdyby nie zaniedbano tego elementu, wtedy być może transmisje koncertów na ekranie w filharmonii byłby rzeczą nie do pomyślenia. Publiczność byłaby wymagająca i być może Gdańsk byłby znany w europie z czegoś więcej niż tanie piwo, łatwe d*pcie i wspomnienia Niemców z dzieciństwa.
    Może wyraziłem się brutalnie, ale coś mi się zdaje, że zdecydowanej większości "czytelników" nie zrobi to różnicy, a wręcz nie narazi na dysonans poznawczy.
    Co do samego kształcenia przyszłych wirtuozów, to w redakcji trójmiasta nie ma osób, które mogłyby pisać na ten temat kompetentnie. To znaczy tak, żeby można było dowiedzieć się z artykułu czegoś, czego się nie wie....

    • 56 4

    • zgadza się.
      Lecz ta ogólna edukacja muzyczna (taka dla każdego) powinna być w zwykłych szkołach na lekcjach muzyki.
      Szkoły muzyczne są dla tych, którzy naprawdę mają zdolności i wiążą z tym jakoś swoją przyszłość (to takie trochę szkoły zawodowe, z tą różnicą, że jak nie zaczniesz w wieku 5-6 lat tylko 13-14 to już nic z tego nie będzie)

      • 13 0

  • Ja akurat jestem wdzięczna swojej rodzicielce, że popchnęła mnie w kierunku muzyki w tak młodym wieku. Po kilku latach zaczęłam się stawiać, ale teraz doceniam jej i własne starania.

    • 40 4

  • Sedno (2)

    Moje dziecko dziś już dorosły człowiek również miało możliwość korzystania z radosnego dzieciństwa.Pianino kupiło z własnych funduszy i chodziło na lekcje kiedy samo zdecydowało,że chce. Kiedy sięgam pamięcią do czasów w których chodziłam do dwóch szkół jednocześnie podstawowej i muzycznej włos jeży się na głowie.Dzieci chcą sprostać wymaganiom rodziców. Nerwica jakiej nabawiłam się w tej "elitarnej"szkole muzycznej to pamiątka na całe życie. Tresura. Szkoda, bo dziś mogłabym czerpać przyjemność ze swojego talentu a tak mam tylko koszmarne wspomnienia.

    • 41 9

    • (1)

      też tak miałam, z ambicji rodziców pokończyłam szkoły, a i tak pracuję w innym zawodzie, który sama sobie wybrałam. jednak czas szkoły wspominam całkiem dobrze, miałam fajnych kolegów, klimat w szkole był w porządku (na Gnilnej jakiejś patologicznej tresury nie było), no i w porównaniu z paniką przed egzaminami z instrumentu żaden późniejszy stres egzaminacyjny nie mógł się równać :P ostatecznie nie żałuję.

      • 15 0

      • Ja z ambicji rodzicow skonczylam ogolniak mega hiper elitarny gdzie kazda lekcje zaczynalismy i konczylismy modlitwa a osoby o innym wyznaniu byly szykanowane i np z lekcji chemi wyrzucane. I nie, nie byla to szkola katolicka a "normalna" publiczna. Wymyslali klasy autorskie. Uczylam się greki (nie jezyka greckieg) i laciny bo to takie zacne. Nabawilam się zanizonej samooceny. Nerwicy. Posiadlam doskonala umiejetnosc notowania slowo w slowo wywodow nauczyciela dzięki temu cale studia kserowaly me notatki wszystkie grupy. I generalnie skutek tego taki - ze moje dziecko pojdzie do najnormalniejszej szkoly jakiej się da. Bo nie szykany, przymus i strach rozwijaja zainteresowania a jedynie madre jej rozbudzanie. Ja tego nie doswiadczylam.

        • 4 0

  • Szopen!!! (5)

    Droga redakcjo, co za wstyd! Jak można w artykule o Szkołach Muzycznych popełnić tak karygodny błąd w pisaniu nazwiska kompozytora. Fryderyk Chopin!!!

    • 23 36

    • Szopen

      Obie formy są prawidłowe!!!

      • 19 4

    • Forma "Szopen" jest dopuszczalna, podobnie jak "Szekspir".

      • 15 4

    • Asia... Ty tak na serio? Wiesz, ze taka ignoracja to dopiero jest karygodna :)?

      • 5 1

    • karygodna to powinna być Twoja ignorancja i niedouczenie.

      • 0 1

    • a jedna i druga forma poprawne

      • 0 1

  • Jestem ofiarą przymusowej edukacji muzycznej. (6)

    Stracone dzieciństwo, setki godzin męki przy instrumencie, płacz i zgrzytanie zębów. 7 lat jak krew w piach. Apeluje do rodziców - nie zmuszajcie do niczego swoich dzieci. Do dzisiaj budzę się czasami w nocy z myślą "Czy ja skończyłem już tą szkołę? Zdałem ten egzamin praktyczny?" Do tego jakiś irracjonalny lęk, masakra.

    Rodzice uważali, że szkoła muzyczna odciągnie mnie od złego towarzystwa na podwórku, od chłopaków którzy dzień i noc cieli w gałę... to się poniekąd udało. W efekcie mam niewielu przyjaciół, nie jestem asertywny i zostałem pół-kaleką emocjonalnym. "Cudownych rodziców mam..."

    Dobrze, że się od tego toksycznego domu uwolniłem i poszedłem własną ścieżką... niestety te 7 stracone lat będzie mi ciążyło do końca moich dni.

    Osobisty tekst powyżej ku przestrodze. Pozdrawiam.

    • 58 19

    • Mnie w ten sposób uczono angielskiego od 6 roku życia. (1)

      Efekt jest tylko taki, że czuję przemożny wstręt do tego języka i władam nim na poziomie nawet nie średnim.

      Nic na siłę, podstawowa zasada.

      • 8 3

      • "Językoznawca"

        Współczuję Twoim mądrym rodzicom.

        • 4 0

    • A do podstawówki to szedłeś z entuzjazmem? (1)

      Osoby z takim nastawieniem do edukacji należy posłać do "terminu" u szewca albo murarza.
      Przymusowa edukacja osób odpornych na naukę jest nieszczęściem, bo zajmują one jedynie miejsce w szkole osobom, chcącym uczyć się. To dotyczy nie tylko muzyki.
      Cztery klasy podstawówki - i do roboty.
      Na marginesie. "Przymusową edukację" wprowadził jako pierwszy w Europie władca Prus - Fryderyk I. To pozwala nam właściwie ocenić fakt rozbioru Polski przez m.in. Prusy, a nie Prus przez zacofaną Polskę.

      • 14 5

      • trudno sie nie zgodzic z tym wywodem...

        • 9 1

    • chyba troche przesadzasz. Ta "tresura" dała ci poczucie dyscypliny, potzreby systematyzowania wiedzy i umiejetnosci dzieki kórym przewyższasz każdego samouka. Byc moze to, ze grasz na instrumencie pozwoli Ci kiedyś przeżyć. Doceń to.
      Pozdrawiam

      • 12 4

    • Grzesio! Wyłącz natychmiast ten komputer

      i marsz do dużego pokoju grać!!! Weź się porządnie za inwencje dwugłosowe, bo Marcinek już wszystko gra z pamięci, a egzamin za tydzień!!!

      • 8 4

  • Rozwój ogólny.

    Dziecko trzeba rozwijać we wszystkich kierunkach. Pokażmy im i muzykę i sport, i plastykę i matematykę... i książkę. Ono samo wybierze, a wybierze to w czym jest dobre. Tak przecież dzieje się w 90 % przypadków. Jeśli będziemy na siłę sadzać je przy fortepianie (O MAMO, przecież one w ławkach siedzą po kilka godzin dziennie!) to nie dziwmy się, że nawet Ci najzdolniejsi powiedzą BASTA !
    Moje ruszają się po szkole, bo chcą i jakoś jeden nawet po szaleństwie lubi sobie zagrać na keyboardzie i nie trzeba go do niczego zmuszać, bo ma jedno i drugie. Ma dzieciństwo i przyjemność z grania, bo lubi muzykę. Nie wiem czy dzieciaki będą sportowcami, czy muzykami czy lekarzami. Czy będą prowadzić sklep czy naprawiać samochody, ale wiem, że to co robią teraz pokazuje im, że można robić wiele w życiu. Mają sporo umiejętności, bo widzieli już różne zajęcia, a na dzień dzisiejszy każdy wybrał to co lubi. Jeden sport, drugi muzykę, trzeci technikę militarną. Mają swoją dyscyplinę, ale nie zmuszam ich do tego czego nie lubią, a widzę wielu rodziców, którzy niestety ciągną dzieci na zajęcia. Jestem ZA zajęciami dodatkowymi, ale to muszą być takie, które dają radość dziecku.
    A co Wy robiliście po lekcjach ? Czy Wasi rodzice zmuszali Was czy sami wybraliście sobie swój sposób na spędzanie czasu wolnego ? Ja decydowałam o tym co robię i sport stał się moim całym życiem, co daje super efekty (nie pieniądze) w dorosłym życiu.

    • 27 5

  • (3)

    Tekst mega powierzchowny.
    Rozróżnienie na państwowe/prywatne niczemu w obecnych czasach nie służy. Odnośnie zamęczania dzieci polecam odnaleźć konkretne metody edukacji muzycznej i opisywać je dokładnie - na tym przykładzie dowodzić słuszności swoich też.
    Na egzaminach wstępnych w szkołach państwowych nie liczy się tylko umiejętność poprawnego odśpiewania piosenki - słuch sprawdza się wszechstronnie i fałszowanie nie dyskwalifikuje dziecka w przyjęciu do szkoły. W trójmieście jest wiele ciekawych ofert muzykowania dla dzieci, a to że dzieci przechodzą egzaminy tylko im w życiu ułatwia podejście do egzaminu 3-klasisty, 6-klasisty, testów gimnazjalnych i szeregu egzaminów maturalnych i wstępnych egzaminów na studia.

    • 24 5

    • nie ma (1)

      Nie ma już egzaminów wstępnych na studia. A szkoda.

      • 3 1

      • Na studia muzyczne są egzaminy wstępne

        • 3 0

    • Zabraklo sprecyzowania: szkola panstwowa - wyzszy poziom nauczania, wieksze wymagania. Szkola prywatna - po prostu muzykowanie, umuzykalnienie, glowny cel to utrzymanie klienta, czyli rodzica. W szkolach prywatnych czesto nauczycielami instrumentu sa ludzie, ktorzy skonczyli inny kierunek studiow np.gre na klarnecie, a ucza fortepianu, bo mieli dawno temu w szkole muz. jakies godziny fortepianu (ktore w 90% przypadkow traktowane sa po macoszemu). Porownujac, to tak jakby ginekolog mial pracowac jako ortopeda i skladac zlamania. Z tym ze ksztalcenie medyczne nie trwa od 7 roku zycia, a pianista z reguly zaczyna nauke w wieku 7 lat. Oczywiscie rodzice nie maja o tym pojecia. Najgorzej jest wtedy, kiedy wierza, ze oferuja dziecku wysoki poziom nauczania i ze tok nauki jest "powazny". Jesli nie maja takich wymagan, tylko chca, zeby dziecko"pobrzdekolilo" sobie jakos tam, wtedy jest ok.

      • 2 0

alert Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii.

Wydarzenia

Nowe Trendy w Turystyce

399 zł
konferencja

Konferencja Marketing w Kulturze 2024 (3 opinie)

(3 opinie)
konferencja

VI Ogólnopolska Konferencja Naukowa Fizjoterpia Pediatryczna

250 zł
warsztaty, konferencja

Sprawdź się

Sprawdź się

Wybierz poziom

Żuraw w Gdańsku to:

 

Najczęściej czytane