Podczas pierwszego spotkania z cyklu "O pięknie, co na nic przydać się nie może", Monika Arczyńska - architekt, wykładowca i krytyk architektury oraz Maks Bochenek - historyk, krytyk sztuki i kurator poruszą temat dziewiętnastowiecznej teorii "idealnej jedności sztuk", która na zawsze skomplikowała prosty podział sztuki na piękną i użytkową. To między innymi za jej przyczyną architekta zaczęto porównywać do dyrygenta, a dzieła niektórych artystów do twórczości architektonicznej. To ona popycha do szukania odpowiedzi na pytania czy Statua Wolności albo Wieża Eiffla to budynki czy rzeźby.

- Co musiałby zrobić artysta, aby przyjęto go do grona architektów? Jaki budynek musi zaprojektować architekt, aby krytyka okrzyknęła go arcydziełem? Pojęcie Gesamtkunstwerk sprawia, że wszystko, co wiemy o sztuce, może zostać podważone. Spróbujemy odpowiedzieć na niektóre z tych pytań, przedstawiając mało znane kulisy powstawania wielkich projektów architektonicznych oraz złożonych przedsięwzięć artystycznych - zapowiadają prowadzący.

Harmonogram cyklu:
1 kwietnia, godz. 19.00, Gesamtkunstwerk. Sztuka i sztuczki architektury?
29 kwietnia, godz. 19.00, Czy architekt jest niemy? Jak mówić o architekturze?
13 maja, godz. 19.00, "Czarny sarkofag" i "rdzewiak". Interpretacja obiektu architektonicznego.
27 maja, godz. 19.00, Dzieło sztuki czy kontener na sztukę? Między funkcjonalnością a ikonicznością muzeum.
10 czerwca, godz. 19.00, Dzieło nie(z)realizowane?

Wszystkie wykłady odbywają się w sieni IKM, przy ul. Długi Targ 39/40. Wstęp wolny.

O prowadzących:

Monika Arczyńska - dr inż. arch., studiowała na Politechnice Gdańskiej i TU Delft. W pracy doktorskiej zajmowała się relacjami pomiędzy społeczeństwem konsumpcyjnym a zrównoważonym mieszkalnictwem. Od 2006 roku jest związana z Heneghan Peng Architects, gdzie projektuje głównie budynki użyteczności publicznej (m.in. Wielkie Muzeum Egipskie, Muzeum Palestyny, Narodowe Centrum Sztuki Współczesnej w Moskwie oraz Giant's Causeway Visitor Centre). Prowadzi zajęcia projektowe na Politechnice Gdańskiej oraz wykłada na Uniwersytecie Gdańskim. Jest stałym współpracownikiem miesięcznika "Architektura-Murator" i prowadzi miejsko-architektoniczny blog SIX LETTER CITY.
Maks Bochenek - absolwent historii sztuki na Uniwersytecie Gdańskim i Muzealniczych Studiów Kuratorskich na Uniwersytecie Jagiellońskim, doktorant historii sztuki na Uniwersytecie Gdańskim. Wykładał w katedrze Intermediów Gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Wiceprezes Fundacji Alternativa. Krytyk sztuki. Współzałożyciel bloga "Modelator", kurator wystaw takich jak "Alternativa 2013", "Shoenberg!" w IS Wyspa w Gdańsku, "Re-​​Designing the East" w VKW w Stuttgarcie, "Nauczyciele - Sokrates u Duchampa" w IS Wyspa w Gdańsku. Publikował m.in. w "Obiegu", Visual Communication", "Springerin".

O pięknie, co na nic przydać się nie może - opis cyklu

Ostatnia dekada bez wątpienia należy do czasu wytężonego nadrabiania zaległości w polskiej architekturze. Wzrost jakości powstających w kraju budynków jest głównie zasługą architektów, którzy dzięki międzynarodowemu wykształceniu i doświadczeniu wprowadzają nowe standardy, podążając jednocześnie za obowiązującymi kanonami. Wraz z nową architekturą pojawiła się potrzeba debaty, zdolnej do merytorycznej oceny powstających budynków. Główny problemem stanowi jednak brak profesjonalnych narzędzi i odpowiedniego języka, które pozwoliłyby wyjść poza kryteria funkcji i kosztu, a zwrócić uwagę na jakość koncepcji architektonicznej. Nowe źródła finansowania przyczyniły się do powstania w Polsce architektury, której rozmach formy i prestiż funkcji po raz pierwszy od wielu lat kwalifikują je do rangi architektonicznych dzieł sztuki.

Czy wobec tego język teorii współczesnych sztuk wizualnych może przyjść z pomocą współczesnej architekturze? Czy odwrotnie - jeśli wierzyć słowom francuskiego krytyka sztuki Theophile'a Gautier , że "prawdziwie piękne jest jedynie to, co nie może przydać się na nic" - języka interpretacji sztuki nie można zastosować wobec budynków z uwagi na ich funkcje użytkowe?