Tuż przed końcem roku Miejski Teatr Miniatura zaproponował spektakl o diable, złu i jego konsekwencjach. Inspirowane baśniami braci Grimm przedstawienie "Co u diabła" zaskakuje nie tylko treścią, ale też formą, z którą znakomicie radzi sobie młody zespół aktorski, z kilkoma debiutantami na deskach Miniatury. To efektowne zwieńczenie udanego artystycznie roku tego teatru.
Co grają w teatrach w najbliższych dniach
Wiele jest bajek o królewnach i królewiczach, którzy pokonać muszą różne trudności, by być razem, a także o niedobrych opiekunach i macochach, którzy usiłują im to uniemożliwić. Bracia Grimm dokładają do tego surowość i bezkompromisowość, w której zło jest karane, a dobro wynagradzane, przeważnie bez taryfy ulgowej. Bracia Wilhelm i Jakob Grimmowie większość swoich baśni publikowali wspólnie jako bracia Grimm. Cztery ich baśnie wzięła na warsztat
Agnieszka Kochanowska, autorka tłumaczenia, adaptacji i dramaturgii spektaklu "Co u diabła".
Opowieści połączone są wątkiem diabła i zła, które spotyka bohaterów każdej z przytoczonych baśni. W spektaklu Teatru Miniatura poznajemy baśnie: "Dziewczynka bez rąk", "Trzy złote włosy diabła", "Długi nos" i "Ojciec chrzestny" (ta ostatnia znana jest pod nazwą "Kuma śmierć"). Niektóre z nich zaprezentowano bardzo dosłownie, inne (jak wspomniany "Ojciec chrzestny") poddane zostały gruntownej przebudowie. Kluczowe jest tu jednak, jak u braci Grimm, podejście do kwestii dobra i zła.
W koncepcji reżysera
Michała Derlatki Diabeł (grany z dużym wyczuciem przez
Jakuba Ehrlicha) to postać, która tylko na pierwszy rzut oka jest odrażająca i przerażająca. W spektaklu Miniatury ma on wiele ludzkich cech, przechodzi kryzys, bywa ludziom pomocny i ma towarzyszkę życia, pełną empatii Żonę (znakomicie w tej roli odnalazła się grająca gościnnie
Magdalena Gładysiewicz).
Ważniejsze od figury diabła jest to, jak się zachowamy wobec zła, które nas spotyka. Przecież baśń o dziewczynce bez rąk mogłaby się właściwie skończyć, zanim się zaczęła - to nasze wybory determinują to, jak wygląda nasze życie. I nawet z niezawinionej krzywdy wynieść można pewną mądrość i przekuć ją w coś wartościowego.
Zachwyca koncepcja scenograficzna
Marka Zákostelecký'ego, który piekło uczynił osobliwym połączeniem piwnicy, łodzi podwodnej z peryskopem i huty naszpikowanej tajemniczą maszynerią do sterowania ludzkim postępowaniem. Zjechać do niego można windą, poznając kolejne kręgi piekielne, niczym w "Boskiej Komedii" Dantego Alighieri. W centralnym miejscu kwatery Diabła i jego Żony znajduje się przestrzeń do ukazania (na zasadzie "teatru w teatrze") baśni wykonywanych za pomocą rozmaitych form lalkarskich - raz są to misterne lalki na drucie lub pacynki, kiedy indziej przedmioty albo gigantyczne twarzomaski (to również zasługa Marka Zákostelecký'ego).
Reżyser znalazł też miejsce na grę w żywym planie i aktorski popis
Kamila Marka Kowalskiego, dla którego "Co u diabła" jest dyplomem aktorskim. Kowalski oprócz pracy zespołowej wspólnie z
Krystianem Wieczyńskim,
Wojciechem Stachurą,
Jadwigą Sankowską czy
Aleksandrą Miską, odgrywa dzielnego Drwala starającego się o rękę królewny pomimo sprzeciwu jej ojca. Aktor w tej roli od razu zyskuje sympatię młodych widzów, a jego perypetie należą do najbardziej widowiskowych (dzieci mocno kibicują mu, gdy ukrywa się przed Diabłem).
Twórcy spektaklu odświeżyli język braci Grimm, uzupełniając tekst o wiele dowcipnych smaczków, głównym miejscem akcji czyniąc piekło - siedlisko niekoniecznie budzących grozę Diabła, Żony Diabła i mieszkającej w beczce Potępionej Duszy (w tej roli debiutująca w zespole Miniatury
Magdalena Bednarek). Na tle wyrazistej diabelskiej pary trochę jednak zabrakło pomysłu na tę trzecią, którą upozowano na aniołka. Pozostali aktorzy działają kolektywnie, choć i tak wyróżnić można charakterystycznych i dowcipnych w kolejnych epizodach Krystiana Wieczyńskiego i Wojciecha Stachurę.
Po znakomitym, niezwykle żywiołowym i zabawnym pierwszym akcie w drugim reżyser postawił przede wszystkim na dowcip sytuacyjny i wprowadził lektora (
Andrzej Żak), przez co tempo i dramaturgia spektaklu szybko tracą swój impet. Dzieje się tak pomimo znakomicie wypełniającej cały spektakl muzyki
Pawła Nowickiego i aktorów z wdziękiem odgrywających gigantycznych bohaterów z ostatniej baśni. Drugi akt, choć wyraźnie krótszy od pierwszego i niepozbawiony inscenizacyjnych niespodzianek, jest w tej formule nużący dla najmłodszych widzów.
Za kulisami Teatru Miniatura
Spektakl "Co u diabła" adresowany jest do dzieci od lat 6 i wydaje się, że to dobra decyzja, ponieważ dla młodszych dzieci piekielna sceneria i brutalna momentami proza braci Grimm mogą być zbyt trudne w odbiorze, z czym sześciolatki nie powinny już mieć problemu. Ostatni spektakl Teatru Miniatura w 2021 roku jest bardzo dobrze skomponowany i należy do najlepszych propozycji repertuarowych tej sceny.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy
