Andrzej Celiński - urodził się w 1950 roku w Warszawie, a na temat swojej rodziny napisał na prywatnej stronie internetowej: "walka o niepodległość i o wolność była doświadczeniem każdego pokolenia". Jego matka otrzymała tytuł "Sprawiedliwy wśród Narodów Świata" za pomoc ukrywającym się Żydom w czasie II wojny światowej.
Lata 60. i 70.

Ukończył socjologię na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego (promotorem pracy magisterskiej był ceniony socjolog - profesor Stefan Nowak); podczas studiów został wydalony z uczelni (jako najmłodszy relegowany wtedy słuchacz) za udział w studenckich protestach w marcu 1968 roku, jednakże udało mu się powrócić na UW po krótkim okresie nauki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W latach 70. i 80. dwukrotnie zatrudniony na stanowisku pracownika naukowego - najpierw w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW (do zwolnienia z przyczyn politycznych), następnie w Instytucie Socjologii UW. W latach 70. angażuje się w organizowanie pomocy dla represjonowanych - m.in. sygnatariusz listu w obronie robotników z Radomia i Ursusa (1976), współpracownik KOR, członek Komitetu Samoobrony Społecznej KOR. W tych samych latach animuje Uniwersytet Latający, a także jest jednym z założycieli Towarzystwa Kursów Naukowych.

Lata 80.
Jest współautorem apelu 64 intelektualistów z 20 sierpnia 1980 roku do władz PRL i strajkujących w Gdańsku robotników o wejście na drogę negocjacji i porozumienia. W latach 1980-1981 działacz NSZZ "Solidarność" - przed wprowadzeniem stanu wojennego pełnił w NSZZ "Solidarność" funkcje sekretarza Prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego w Gdańsku, sekretarza Krajowej Komisji Porozumiewawczej, sekretarza związkowej Krajowej Komisji Wyborczej oraz szefa gabinetu przewodniczącego Lecha Wałęsy; był również współorganizatorem I Zjazdu NSZZ "Solidarność" w Hali Olivia w Gdańsku. Internowany 13 grudnia 1981 roku - w różnych ośrodkach odosobnienia przebywał do 7 grudnia 1982 roku. Po zwolnieniu z internowania intensywnie współpracuje z Wałęsą oraz ekspertami "S". W tym czasie występuje jako współautor podziemnych publikacji (raport "Polska 5 lat po Sierpniu") oraz redaktor prasy drugiego obiegu ("Dwadzieścia Jeden"). W maju 1988 roku brał udział w strajku w Stoczni Gdańskiej im. Włodzimierza Lenina. Sekretarz Tymczasowej Rady "Solidarności" wraz z Jarosławem Kaczyńskim, Lechem Kaczyńskim i Henrykiem Wujcem. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako przewodniczący podzespołu ds. młodzieży (nazywanego "stolikiem młodzieżowym") - jedynego, w którym nie doszło do podpisania porozumienia.

Po roku 1989
Po roku 1989 wybrany do Senatu RP I i II kadencji (członek Prezydium Senatu oraz Komisji Spraw Zagranicznych), a także do Sejmu RP II, IV i VI kadencji (praca w komisjach zajmujących się m.in. finansami publicznymi, kulturą, środkami masowego przekazu, szkolnictwem wyższym i edukacją). Podczas sprawowania mandatu posła zasłynął z opracowania nowatorskich koncepcji dodatkowego finansowania kultury spoza środków budżetowych (2002) oraz finansowania szkolnictwa wyższego (2008). W latach 2001-2002 powierzono mu tekę ministra kultury w rządzie Leszka Millera (Sojusz Lewicy Demokratycznej) - odszedł na własną prośbę, wyrażając w ten sposób sprzeciw wobec zapisów ustawy medialnej, które później stały się przedmiotem pracy sejmowej komisji śledczej. Zasiadał z ramienia SLD w sejmowej komisji śledczej w sprawie PKN Orlen. Autor kilkuset publikacji - część z nich przetłumaczono nawet na kilkadziesiąt języków; poza tekstami naukowymi są to m.in. cotygodniowe felietony publikowane przez okres kilku lat w "Nowym Życiu Gospodarczym" i "Przeglądzie", przez ponad rok w "Rzeczpospolitej" i internetowym serwisie Salon24.pl, a także w "Gazecie Wyborczej". Od 21 stycznia 2012 roku przewodniczący Partii Demokratycznej - demokraci.pl, będącej spadkobierczynią Unii Wolności oraz jej poprzedniczki - Unii Demokratycznej (w latach 90. był posłem z ramienia obu tych ugrupowań).

Blog Andrzeja Celińskiego - https://andrzejcelinski.blog.onet.pl/