Osiedle, którego budynki byłyby projektowane przez mieszkańców, a także centrum nowoczesnej technologii mogłyby powstać w ramach rewitalizacji Stoczni Gdynia 
- to propozycje Stanisława Młyńskiego, absolwenta architektury Politechniki Poznańskiej. Jego praca dyplomowa jest wyróżniana na całym świecie.
tak, dzięki takim konstrukcjom dużo łatwiej będzie można projektować zabudowę przestrzeni
37%
tak, ale w Polsce jeszcze przez wiele lat nie będą wykorzystywane
34%
nie, to fantastyczne wizje, które spełniają się tylko w przypadku małych obiektów
29%
Nad jej tematem nie zastanawiał się długo. Mimo że studiował w Poznaniu, sercem cały czas był na Pomorzu, z którego pochodzi. Ponieważ często gościł w Gdyni, obserwował powolny upadek tego zakładu i całej części miasta.
-
Nad koncepcją myślałem, gdy zakład jeszcze pracował. Kiedy stocznia upadała, zacząłem rozmawiać z jej pracownikami. Wszyscy byli pełni żalu, że żegnają się z miejscem, z którym byli związani przez całe lata. Sporo dyskutowałem też z projektantami. Po namyśle zdecydowałem się, by nie robić rewolucji, tylko ewolucję, która zostawi przemysłowy charakter tych terenów - wyjaśnia
Stanisław Młyński, który dziś zarabia na życie w Londynie.
Młody architekt proponuje pozostawienie na terenie dawnej stoczni dźwigów, suwnic i żurawi. Dzięki nim stocznia mogłaby się zmienić w miejsce, gdzie tworzy się zaawansowane technologicznie konstrukcje, na przykład farmy wiatrowe lub konstrukcje do tworzenia platform wiertniczych. Produkcja powinna jednak odbywać się przy wykorzystaniu jak największej ilości energii odnawialnej, która - zdaniem architekta - nie jest w Polsce zupełnie wykorzystywana.
Gdyby ta wizja została zrealizowana, na terenie dawnej stoczni pracę mogłoby znaleźć kilka tysięcy osób.
-
Potrzebne byłoby obszerne zaplecze serwisowego, laboratoryjne i badawczej, które w projekcie umieściłem na porzuconych obszarach zlokalizowanych wokół stoczni. Tam mogłoby się również znaleźć centrum edukacyjne oraz bardzo pożądane w Gdyni przestrzenie biurowe - wylicza Młyński.
W zabudowie ważne role mają odgrywać linie montażowe stoczni oraz dawne torowiska. Autor nie ukrywa, że inspiracji poszukiwał w naturze i występujących w niej zależnościach związanych z rozrostem i zmienianiem formy przez poszczególne komórki. Postawił więc na system modułowy, dzięki któremu struktura budynków może się z biegiem czasu zmieniać i być w ciągłej relacji do otoczenia.
Ważnym etapem projektu było sprawdzenie założeń projektowych empirycznie. Mieszkańcy Pomorza zostali zaproszeni do wykreowania swoich wymarzonych budynków.
-
Rysując linie mające tworzyć przestrzeń, kreujemy miejsce egzystencji i po części styl życia konkretnej osoby. Koncepcja z jednej strony wyrosła, czerpiąc z dostępnych zasobów i wykorzystując potencjał miejsca, z drugiej natomiast będzie mogła reagować na zmiany środowiska, w którym istnieje (kryzysy ekonomiczne, zmiany preferencji lub potrzeba szybkiego rozrostu). Zaproponowane funkcjonowanie tego kawałka Gdyni ma być wciąż żywym procesem - zaznacza.
W zeszłym roku praca została wyróżniona w międzynarodowym konkursie Designing Adabtable Future, skierowanym do studentów architektury z całego świata. Nadeszło 150 prac z 26 krajów. W tym roku wyróżnienie spotkało go ze strony polskich architektów. Projektem nigdy natomiast nie zainteresował się zarządca terenów postoczniowych.
-
Trochę żałuję, że nie udało mi się z nim dotrzeć do miasta, ale być może ktoś się jeszcze nim zainteresuje i projekt choć w części zostanie wykorzystany w przyszłości - deklaruje Stanisław Młyński.
Portal trojmiasto.pl nie ponosi odpowiedzialności za treść opinii. 
Filmy